Karanlığın Fısıldadığı Elveda
Şiir, yalnızlık ve kayıpla yoğrulmuş derin bir melankoli taşıyor. Şair, toprağa doğru ilerleyen adımlarıyla ölümün kaçınılmazlığını hissederken, dünyanın ıssızlığı içinde kaybolmuş bir sevdanın yankılarını duyumsuyor. Mezar taşına fısıldanan bir isim ve karanlığın içinde yankılanan suskun çığlıklar, ruhun üşüyüşünü ve ayrılığın sessiz çığlığını vurguluyor.
Beyazıt Ali Karadeniz 
Toprak bekler sabırla son adımlarımı,
Elimden tutan sen değil dünyanın ıssızlığı.
Elvedalara sığmaz bir sevda vardı,
Küskün ruhumun kırgın hatırası.
Üşüyor ruhum, rüzgâr bile yabancı,
Sessiz bir mezar taşına fısıldıyor adını.
Her bir ağızdan elveda naraları,
Çığlık çığlığa susar karanlığın dudakları.
