Suskun Çığlıklar
Bir insanın içsel boşluğu, sessiz çığlıkları ve ruhsal yıkımı üzerinden ilerleyen bu şiir, doğru bildiği yanlışlar ve geçmişin hüzünleriyle dolu bir hikayeyi anlatıyor. Zamanla değişen ve kaybolan kimlik, unutulmaya yüz tutmuş duygularla birleşiyor.
Beyazıt Ali Karadeniz 
Ağlamadı diye mutlu sanılmış,
Ölümü unutmuş, yaşamla kandırılmış.
Yanılmış, doğru sandığı binlerce yanlış,
Zamanla alışmış, bir sürgün ki ruhsal bir yıkılış.
Bir çığlık var içinde, ama suskun dudaklar,
Her adımda daha da kaybolmuş, içinde karanlıklar.
Duvarlara çarpar ama duyulmaz yankılar,
Bir vedaya bakar, elvedalarla yanar anılar.
