Yalnızlığın Kucağında Ölüm
Bu şiir, ölümün yalnızlık ve huzurla iç içe geçtiği bir ruh yolculuğunu anlatır. Hayattan vazgeçiş, son bir vedayla karanlığın aydınlığa dönüşü tasvir edilir. İçsel hesaplaşmalarla dolu bu eser, her kaybın bir kavuşma olduğunu fısıldar.
Beyazıt Ali Karadeniz 
Kalp durur, akıl unutur,
Bu şehirde bir sen, bir de ben doğruyumdur.
Toprak çağırır usul usul,
Bir sonsuz uykudur, ruhumla buluşur.
Ardımda kalan hayatın son matemi,
Beni sana kavuşturur.
Düşürür hayatın her vuruşu,
Ve ömrünü harcadı, kalmadı bir kuruşu.
Gittiği yerde bekleyeni çoktu,
Anlamlı bir dakika bile yoktu.
Karanlığın içindeki aydınlığa doğru,
Gidiyordu, tek bir seveni bile yoktu.
Zaman durdu, yalnızlık gölge oldu,
Dünya ağır, gökyüzü soldu.
Gözlerimde son bir kıvılcım, bir umut,
Ölüme selam, hayatla son bir nutuk.
